संयुक्त गजल सङ्ग्रहको लागि पठाएको गजल

किन्छौ भने म मेरो, आन बेचिदिन्छु   

के छैनन् बजारमा?, शान बेचिदिन्छु।।

   
बेचिसके विभुषण र तक्मा सरकारले
जेजति रहे नेपालीको, मान बेचिदिन्छु।।   

कोही बेच्छन् सिमाना, कोही नदिनाला 
उत्तरी हिम-शिखरका, मचान बेचिदिन्छु।।   

थाकिसके सब बिद्रोही, बागीहरु यहाँ 
मिल्छ भने सहिदका, थकान बेचिदिन्छु।।  

सार्वभौम अधिनमा, यो देश खण्ड खण्ड 
नरिसाउ 'ब्याकुल' तिम्रो गान बेचिदिन्छु।।

बाल गजल

ढुङ्गाको दुनियाँमा, ढुङ्गाकै घर हुन्थे 

जति ढुङ्गा थप्यो, ,,उती शहर हुन्थे  !!
 
गट्टा खेलिन्थ्यो,, बाघचाल खेलिन्थ्यो 
आहा ती ढुङ्गासङ्ग, खेल्ने रहर हुन्थे  !!

माटाका हुन्थे भाँडा, र  झुम्राका पुतली 

ढुङ्गाको छपनीमा, , ढुङ्गैका भर हुन्थे  !!

अबोध हुन्थे व्यबहार,तोतेबोली उस्तै  
बाल मनमा, न त त्रास न त डर हुन्थे  !!

के बन्थेन र ढुङ्गाले बालपनको संसारमा  
जहाज उड्थे उहीँ,,,,, उहीँ मोटर हुन्थे !!

के भेट्थे र यो जिउँदो लाससङ्ग edt req gazal

मान्छे थिए उनीहरु सुनाएर गए 

अतितका भमरा गुनगुनाएर गए
 
आहा ती पल त्यो प्यारो बचपन 
घुर्की नै सहि है खुनखुनाएर गए
 
सकेसम्म रुवाए अनेका बहानामा 
अन्त्यमा नरोभनि थुमथुमाएर गए

के भेट्थे र यो जिउँदो लाससङ्ग 
एकहुल झिङ्गाहरु भुनभुनाएर गए 

सिकिस्त छ जिन्दगी

कहिले सपनाले थिच्छ 

कहिले रहरले चिमोट्छ 
आशाका चिसोले निमोनिया बढेछ 
त्यसैले त जिन्दगी रातभरी खोक्छ 
बिहान भरी खकार्छ,
थोरै तातोपानी पिउँछ,
जिन्दगी आँफै सोच्छ 
जन्मेको खाट देखि घाटसम्मको यात्रा नै म हुँं भनि 
परन्तु 
हिजोआज जिन्दगी सिकिस्त छ 
सिथिल छ,बेचैन छ
असफलता सङ्ग मित्रता बाहेक उसले केही लगाउन सकेन 
कहिले आफ्नै हत्केलामा भाग्य खोज्दै हराउँछ 
कहिले ज्योतिषिलाई चाइना देखाउन जान्छ 
सबै तिर राम्रो छ तेरो भनिदिन्छन् 
एकछिन दङ्ग पर्छ, खुशी हुन्छ
पलभर मै 
चिथोर्न आईपुग्छन् 
निमोठ्न आईपुग्छन् 
कोपर्न आईपुग्छन् 
यथार्थका एेठनहरु 
उसै त सिकिस्त जिन्दगी 
त्यसमाथिका असहज एेठनहरु ।। 
उमेर त केवल अंक हो भन्थ्यो जिन्दगी 
हिजोआज निदाउन न सक्दा 
बुढेशकाल पो हो कि,
न थकान छ, न केही बोझ नै 
र पनि जिन्दगी मलिन छ 
सालीनता देखाउन खोज्छ 
दुनियाँलाई देखाउन चाहन्न 
उसलाई ङिजोलिरहेका रोग र ब्यथाहरु 
जहाँं उसलाई हेरेर  
हा हा हा गर्नेहरु मात्र छन्, 
परिस्थितीका बैसाकी टेकेर 
तङ्रिन खोज्छ जिन्दगी 
आत्मबिश्वासका ट्याब्लेटहरु खाईरहन्छ 
अद्रिश्य नै किन नहुन् 
आशाको दियो सल्काउँछ।। 
दरिन खोज्छ जिन्दगी 
तङ्रिन खोज्छ जिन्दगी ।। 
हिजोआज सिकिस्त छ जिन्दगी ,
----------
१७ अशोज, २०७८ आईतवार