भन न ए सरकार, के 'म' तलाई खाँचो छ?
तँ त मेरेर पनि बाँचेको सरकार परिस्
तँलाई त के को अभाब छ र?
अभाब त मलाई छ नि
हो म तेरो भाषामा जनता
अनि बुझाईमा एउटा माछे
सार्वभौम भित्र परिचय हराएको मान्छे
सिमाना भित्र देश हराएको मान्छे
सडकमा सरकार हराएको मान्छे
दस्ताबेजहरुमा सरोकार हराएको मान्छे
आफु आँफैमा हराएको मान्छे,
जति बेला तँ हराईस
शिन्हदरबार र बालुवाटारमा ।।
भन न ए सरकार, के 'म' तलाई खाँचो छ?
म जिवित छु अझै र त
म सङ्ग एक भोट छ
भत्केको एक गोठ छ
कलेस्ती परेका ओठ छ
म भरी चोट छ
तँ सँग त कालो कोट छ
तेरै हातमा एेन तेरै हातमा कानुन छ
म सङ्ग त नुन छैन चामल छैन
न सवाल न जवाफ छन्
तँ सङ्ग त सिङ्गो सरकार छ
दरबार छ,
मेरा बोलीमा तार लगाउँछस्
किन कि तेरा बोली नारा बने ।।
ति नारा जो अपुरा अधुरा अनि अस्पस्ट छन्
चुनावका बेला देखाएका सपना छरपस्ट छन् ।
भन न ए सरकार, के 'म' तलाई खाँचो छ?
केवल म जिवित छु अझै
मेरा अस्तित्व त हिजै मरिसके
पहिचान त तैंले नै मारिसकिस।
त्यसैले त ए सरकार, के 'म' तलाई खाँचो छ।
म आँफैलाई जलाउन चाहन्छु, सलाई खाँचो छ ।।
No comments:
Post a Comment