आशु,,,

आशु,,,,
.....................

तिम्रो गुमसुम, तिम्रा मौनता बोलेका छन्
ओठका धर्साहरु होइनन्
तप् तप तप्किएका आशु बोलेका छन्
मेरा आँखाले होइनन्,
मेरो मनले सुनेको छ,

बग्न देउ आज ति आशु
तिमीले बताइराख्नु पर्दैन
कि तिमी जलेकी छ्यौ।
सजिब बिम्ब हुन् आशु
मनका प्रतिबिम्ब हुन् आशु
जब छचल्किन्छन्,
पारदर्शी नुनेला पानी,परेली भरी
लाग्छ गहिराइमा,अनन्त पिडा छ
पिडा आफन्तका मात्र होइनन्
तिरस्कार,घात अनी प्रतिघातका,

थाहा छ तिमीलाई,
कि आशु एक भाषा हो?
जहाँ नबोली धेरै बुझिन्छ
हुन त म आशुको ज्ञाता होइन
तर पनि,
तिम्रो मेरो अतित
सँगैको लामो सामिप्यताले
यती सम्म बुझ्न सकेको छु कि,
कि तिम्रो रुवाइका आशुले
के बताउन खोज्दैछन्?

निर्दोश आशु ,
आशु भन्दा निर्दोश तिमी,
तर म पाकेको छु, भित्र भित्रै
साच्चै जलाएको छ त्यो आशुले
म र मेरो म´पाइत्वलाई
तै पनि अनुरोध गर्न सकेको छैन
कि नरोउ,आशु नझार भनेर

किन कि मेरो कुनै अधिकार छैन
त्यो अधिकार त,!?
भो म आज त्यो अतित कोट्याउन चाहन्न
झनै कोक्याउने अतित,

आज तिम्रो गालमा बगेको मोती
न म टिप्न सक्छु न पुछ्न नै
तर अन्जुली थाप्न त सक्छु नि
त्यसैले, आकाश हेरेर नरोउ
मेरा आँखा हेरेर रोउ,
म तिम्रो परेलिमा डुब्न चाहन्छु
आशु थाप्न चाहन्छु
सायद,तिमिले पनि देख्नेछौ
कि मेरो छाती कती जलेको छ,
मन कती भकानिएको छ,
बहानै बहानामा,
आउ एक अर्कालाई हेरौ
अघाउन्जेल,धित मरुन्जेल

म कती लालायित छु लोभी छु
तिम्रो निलो नयनको सागरमा हराउन
हालाकी आज, छचल्किएको छ सागर
ज्वार भाटा सँगै,
मन्जुर छ मलाई अहिले,
यदी आशुको सुनामी बिस्फोट भएपनि
म कम्प सहितको छालहरुमा
हराउन चाहन्छु।

त्यसैले,बगाउ आज
भित्रको तिक्तता निकाल
रिक्त बनाउ त्यो गहिराइ
अनी त्यहाँ भर ¨माया¨
माया यो संसारको
आफन्तको अनी यो सुन्दर
सृस्‍टिको,,

आशु सबै बगाएर आउ
गाला परेली पुछेर आउ
आउ प्रेम रोपौ मिलेर
मिलेर माया रोपौ ।।।

श्रीभक्त श्रीजन ¨आफन्त¨
रामपुर चितवन