म शिक्षक हुँं

म प्रेम हुँं,,, प्रकाश हुँं
किन कि
म एक शिक्षक हुँं
शिक्षाको बगानमा
माया रोप्छु,, स्नेह छर्छु
र फुलाउछु
ज्योतिका मुनाहरु।
म कबि होइन
कोरा कल्पनामा शब्दहरु छर्ने
म आँफै कबिता हुँं
उज्यालोको दिप शिखा जस्तै
आँफै जलेर उज्यालो छर्ने
अक्षरहरुका,,क ख ग
म शिक्षक हुँं
त्यसैले त म थाक्दिन
बोझ लाग्दैनन् मलाई
अपरिहार्य जीवनका किताबहरु
बन्दुक होइनन् मेरा
चक(खरी)म्याग्जिन होइनन् डस्टरहरु
मास्टर हुँं सिलाउने
गुरु हुँं म सिकाउने,

नसोध मलाई
कि तिमीले के सिकें भनेर
भन मैले के सिकाइन तिमीलाई,
म माली हुँं,,पाले हुँं
सिन्चित गर्छु चौकिदार गर्छु,
तिम्रा कोमल औलाहरुमा
कलम थाम्न सिकाउने
अभिभावक हुँं म,

म तिमी सँग रमाउने पुतली हुँं
किन कि तिमी मेरो बगानको फूल
कोमल छौ नरम छौ माटो जस्तै
त्यसैले त म कुमाले हुँं
आकार दिन्छु जीवनको
निराकार जिन्दगीमा,,
जुनाकिरी हुँं म तिम्रो
अन्धकारमा,पछ्याउ मलाई
अनन्त अनन्त
सत्यताको गोरेटाहरुमा
किन कि म शिक्षक हुँं

आधार दिन्छु तिमीलाई
तिम्रो सत्कार बटुल्दै
डोर्याउन चाहन्छु समातेर
असंख्य कलीला हातहरु
म जून हुँं, बुझ्यौ
बादल लाई छिचोल्दै निस्कने
तिमीहरु उषा हौ,,लाली हौ
किरण हौ,, ताप हौ,,
तिमीहरु मेरा बिद्यार्थी हौ
साथी हौ,,भाई हौ बहिनी हौ
म तिमीहरुको शिक्षक हुँं

शिक्षक आखिर
जिन्दगीको लक्ष्य हो मेरो
सिक्छु,,, सिकाउछु
पढाउछु पढ्छु आँफै पनि
म अझै बिद्ध्यार्थी हुँं
जिन्दगीको पाठशालामा,
किन कि सकिदैन
यो सिलसिला सिक्ने र सिकाउने को,,

म तिम्रो गुरु हुँं
तिमी मेरा अबोध मित्र,
थाहा छ तिमीलाई,
मैले कती धेरै सिके
तिमीलाई सिकाउँदा,,
त्यसैले तिमी मेरा मित्र हौ
म पनि तिम्रो मित्र हुँं,,

मेट्नु पर्छ रेखाहरु
जसले तिमी र म बिच
ध्रुविकरण गर्दैछ
पुर्नु पर्छ खाडलहरु
जहाँ हाम्रो र हामी बिचको
धरातल बिगारदै छ।

आउ हातेमालो गर्दै अघी बढौँ
यो मितब्ययिताको सिलसिला
सिकौं र सिकाऔं
म शिक्षक हुँं
तिमी मेरो मित्र !
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
प्रेम प्रकाश पौडेल
प रामपुर चितवन