Sunday, July 20, 2014

के कस्तो बन्यो? गजल कि फजल

माया भन्दै धरधरी रुवायौ
बाचा भन्दै मनपरी खुवायौ

कहिल्यै नदुख्ने यो छाती मेरो
बाबा भन्दै चरचरी दुखायौ 

विश्वाश कतै रहेन आखिर
तामा भन्दै घरघरी छुवायौ

निभेको आगोमा तेल खन्याई
तारा भन्दै वरपरी धुवांयौ

धुर्मैलो थियो जो सम्बन्ध हाम्रो
राजा भन्दै सरसरी तुवायौ

No comments:

Post a Comment

जिन्दगीको किताबबाट गाता लुटेको दिन थियो

झरीले चुट्यो मलाई छाता छुटेको दिन थियो  भाग्यले कुट्यो मलाई नाता टुटेको दिन थियो  हे दैव! दैव लागिस आङ्गनिमा चट्याङ्ग पारी  जिन्दगीको किताबब...