नमिलेको गजल असिना र पानीले

बेसरी रुझायो साथी, असिना र पानीले 

छोडेन कहिल्यै राती, यो पिउने बानीले 

बास त दिएं परेलीमा, मुटुमा राज गरी 

चस्काइ राख्छे छाती, मनकी यै रानीले

धागोचुंडेको चङ्गा आज, हावाको नै साहारा 

पिरती परेछ घाती, रुवाउँदै छे रानीले 

सायद बिकेछु हिजो, मायाको नगरीमा 

सिध्याएं खल्तिको जाती, तानेर त्यै नानीले  

दोश् मौसमलाई आज, पिउनु त छंदैछ 

ताकेर मुटुमा लाती, खै मायाकै खानीले 

tú eres mi valentía

-------------

En las luces de los truenos y el frío de la lluvia me ,

siento más unido a ti .

En las largas y frías noches me siento como si estuviera en tu abrazo cálido . 

Cuando los resortes trae el aire de la floración, te huelo con cada brisa.

Fin de diciembre cuando las personas vienen bien el blanco de la nieve ,

 Te siento conmigo en mi casa patio y jardín, 

Ya sea en las olas de la mar o la montaña picos , 

Siento que estás conmigo y mi latido del corazón.

Probablemente este es el amor .

Cada momento que estoy cantando ,

 cantando desde el alma .

 Siento que estás con los cada palabras y los sentimientos de la canción

Yo no me veo en el espejo Creo que sólo su imagen ,

 Siento que mis ojos se fijan con los ojos

En el vaso de vino y el sabor , 

me siento que tu está vertiendo más gustos de amor.

Probablemente este es el amor .

En el sueño que eres, en poemas que eres,

No hay lugares donde yo no puedo sentir.

La nube me dibuja tu imagen ,

 el arco iris me da los colores para ti .

Probablemente este es el amor .

sólo así , 

Estoy seguro de que

siento que eres mía y hecha para mí tú eres mi valentía

---

Dedicando a todos mis amigos y amigas 

कथित रहरमा छु

-----

आज म शहरमा छु 

कथित रहरमा छु 

कसलाई के थाहा छ 

बिषाक्त लहरमा छु

----

मधुरा जूनतारा गन्दै 

ब्युझेको प्रहरमा छु 

भिड्बाट जतीभागे´नि 

अत्यास् कहरमा छु 

----

महल् देखि डराएरै त्

नजिकै बगरमा छु 

अबिछिन्न नै सायद 

जीवन्´का डगरमा छु 

----

सपना बादल् एकै हुन् 

त्यसैले सगरमा छु  

प्यास नमेटिएर् होला 

सुकेको नहरमा छु 

----

दुक्कीतिर्की भन्दा माथि 

थिचेको दहरमा छु

असिमित क्लिस्ट जहाँ 

गजलका बहरमा छु

----

थकित् पल संगै प्याला 

प्यालाको जहरमा छु

आज म शहरमा छु 

कथित रहरमा छु !!!

---

31 January, 2015 saturday

गजल - अब

चुलो तातोस कि नतातोस, सडक तात्छ रे अब
सदन भन्दा, सडक बाटै, कडक तात्छ रे अब

उत्पीडित र जातिय बर्ग, मुखैमा झुन्डिय पनि
महल हुँदै, सर्बहाराको, भडक तात्छ रे अब

बिटामा बिकेका कथित ति, देशका खेतलाले नै
भन्दैछन् सुकिला मुकिलाका, तडक तात्छ रे अब

निर्नायक आन्दोलन थिए, भने पनि हिजोका ति
कहिल्यै नभएका देशमा, रडक तात्छ रे अब

रगत बगाउने छनक, नदेखाए हुन्थ्यो बिन्ती
चुलो तातोस कि नतातोस, सडक तात्छ रे अब

via  ekchin.com 

त्यो दिन

कान्तिपुर टेलिभिजनमा समाचार हेर्दै थियौं आमा एक्कासी रिसाउन्दै भन्नु भयो ¨यो मान्छेको अनुहार पनि मन पर्दैन मलाई, किन हो किन जतिखेर पनि रिसाइरहेको जस्तो मान्छे मार्ने र काट्ने भन्दा अर्को कुरो गरेको पनि सुनेको छैन।¨यद्दपी कोठामा म लगायत बुवा,भाइ र सानीबहिनी पनि थिई। समाचार पट्टिको ध्यान हटाउदै टेलिभिजनको स्क्रिन तर्फ आँखा दौडाएं तर नेपालको तेलिभिजन नै त पर्‍यो नि ब्यापारिक सन्देश अाइरहेको थियो। आमालाई सोधे ¨कुन पार्टिको नेता हो र आमा त्यो अघि तपाईंले भन्नु भएको मान्छे ?¨ ¨खोइ माओवादी हो कि खाओबादिको हो कुन्नि, फिटिक्कै मन पर्दैन¨नजानिदो तर एक किसिमको रोश प्रकट जवाफ थियो आमाको। नाम सुने पनि मैले माओवादी नेताहरुको अनुहार याद गर्दिनथे त्यसैले मन एक दम खुलदुल खुलदुल भाईरह्यो। आमा एक्लै बोलिरहनु भएको थियो¨आफु नखाइ नखाइ यिनैलाई चामलको भात त्यो पनि बेसाएको ख्वाइयो, आफ्ना नातिनातिना लाई भुइमा सुताएर यिनै के जातिलाई खाटमा सुताइयो। चुनाव पनि जिताइयो आखिर के पाइयो त सधैं नेपाल बन्द र मार्लान भन्ने पिर मात्रै¨। मैले पनि बल्ल कुरोको चुरो फेला पारें। रिस त उही कथित जनताको पार्टी, उत्पीडित जनसमुदायको पार्टी भनेर चिनाइएको पार्टिको रहेछ। 

¨बाबु तँ त थिइनस् देशमा हामीले के के भोग्यौं अहिले त सम्झदा पनि आङ जिरिङ्ग भएर आउँछ, न तैले कमाएको थिस् न पैसा पठाएको   थिस् सधैं आउथे कि त पैसा दे नभए सानो छोरो पार्टिमा पठाइ दे भन्थे, बुढो बाउ सधैं सामाजिक काम भनेर हिंड्नु हुन्थ्यो मलाई सधैं पिरलो¨ आमा भक्कानिनु हुन्थ्यो कहिले कहिले टेलिभिजन तर्फ धारेहात पनि लगाउनुहुन्थ्यो। ¨के भन्ने बाबु माडिको के जाती बांदर मुढे भन्ने ठाउमा बस पड्काए रे भन्ने सुन्दा त ५,६ दिन सम्म आङ्गमा घाम पनि लागेन, तेरो भाई काठमाडौंमा बुवा सधैं बाटो र नयाँ स्कुलको मिटिङ, कहिले लामा चोकमा मिटिङ कहिले गुरुङ चोकमा मिटिङ,,आफु समाचार नबुझ्ने आङनमा ओर्लन पनि डर लागेर आउंथ्यो। समसान्झै खाना खाएर सुत्नु पर्ने। कस्ता दिन पो भोगेम बाबु हामीले?¨ कहिल्यै पनि म सँग एती धेरै गफ नगरने मेरी आमा त्यस दिन धेरै कुरा गरिरहनु भएको थियो। मैले पनि एक मुठी शाहस बटुलेर सोधें ¨हिजोआज कस्तो लागेको छ त आमा¨? ¨ के ढांट्नु बाबु तंलाइ तैले जम्मा गरेका ठुलठुला किताब, बिपिको फोटो, चारतारे काङ्रेसको झन्डा मैले बुवाले पनि नथापाउने गरी उ बारीको थोत्रो इनारमा लगेर जलाई दिएँ। माउबादी नेतालाई गिरिजाले बार्ता होकी सार्तामा हो बोलाए रे भन्ने सुनियो, अब मान्छे मार्दैनन् रे भन्ने पनि सुनियो। तेरो हजुरबाउको पालादेखी राम्रा काङ्रेसलाई भोट् दिएको यही हातले मान्छे मार्ने पार्टी भने पनि अब त्यस्तो गर्दैनन् रे भन्ने सुनेकोले तिनैलाई भोट् हालियो।¨ त्यस दिन किन किन म एकोहोरो भएको थिएं, बुवा निदाएर घुर्न थालिसक्नु भएको थियो। भाई मास्टरको परीक्ष्या छ पढ्नु छ भनेर कोठा छिरी सकेको थियो। पल्लो कोठामा बहिनी र मेरी श्रीमती पोराना फोटाहरु हेरेर बसिरहेका थिए। मलाई भने आमाको कुराहरुले कतै घोचेको थियो भने कतै पोलिरहेको थियो। थोरै पानी पिएर फेरी सोधे आमालाई ¨ अब भोट् कसलाई दिनुहुन्छ त¨? वास्तवमा नेपालीहरुले देशको राजनीतिको बारेमा केही सुन्न र पाउने भनेकै चुनाव ताका मात्र त हो नि। 

¨भिता तर्फ हेर्दै (जहा बिपी,गणेशमान, के पी,शुवर्ण भएको एउटा क्यालेन्डर जस्तै फोटो हुने गर्थ्यो) खोइ अहिले कसैको फोटो राख्न मन लाग्दैन,भएका जलाई हालें मैले तिनैले मार्छन् कि भनेर, अब त कसैलाई पनि भोट् दिन्न, कसलाई दिएर के हुँदो रहेछ र? पहिला कमसेकम नुन तेलको अभाब त हुन्थेन अहिले त नुन र तेल पाउनु भनेको नि सुन पाउनु जस्तै भयो।¨ आमाको रिस मोरेको थिएन सायद। ¨ के गर्ने त्यो के जाती प्रचन्ड प्रधानमन्त्री भयो केही गरेन सधैं कुम हल्लाउदै मने र माने ,काम गर्न दिएनन् भन्छ रे। अस्ती ११ दिन बन्द गर्‍यो आखिर के पायो त त्यसले के पाएम त हामीले?¨ बरु गिरिजा नमरेको भए केही शान्ती त हुन्थ्यो कि,के हो के अब त ट्याक्सी लिएर आए पनि भोट् हाल्न गइन्न¨। आमाले यती कुरो गरिसक्दा पनि मेरो मनमा चाहिं आखिर को रहेछ त त्यो मनै नपर्ने सभासद आमाको मनमा भन्ने कौतुहलता भने यथावत नै थियो। 

.....

भोलिपल्ट बिहानको चिया पिउंदै पिलन्धरे रेडियोमा नेपाल दर्पण सुन्दै गर्दा खुसुक्क बुवालाई जिस्काउन्दै सोधें ¨बुवा तपाईंको पार्टिको आमालाई मन नपर्ने नेता को हो? हिजोबेलुका त निकै रिसाउनु भएको थियो।¨ ¨तेरै आमालाई सोध न¨बुवाले रेडियो कान नजिकै लैजान्दै भन्नु भयो। आमालाई नेताको नाम थाहा नभएर क्या!, मैले पनि केही नरम हुँदै भने। आमा पनि टुप्लुप्प अाइपुग्नु भयो हातमा अर्को चरणको दुध चिया लिएर। ¨कुन नेता हो बुढी तलाई मन नपर्ने मेरो पार्टिको?¨ (हाला कि बुवा एक समाज सेवी हुनुहुन्छ, सत्यताको लागि बोल्नुहुन्छ, लामो समय सम्म नेपाल शिक्षक संघमा आबद्द रहेर राजनीति भन्दा समाजसेवा गर्नु भयो र गरिरहनु भएको छ।) आमाले पनि केही सम्झे झै गरेर भन्न थाल्नुभयो ¨त्यो क्या रिसाएको अनुहार परेको प्रचन्डेको वरीपरी हुने, जुँघा पालेपनि कत्ती नसुहाएको, सधैं नमिठो र चर्को बोल्ने, बिद्रोह र क्रान्ति मात्र भन्छ नि हो त्यही हो।¨बुवा त एकछिन अवाक्क हुनुभयो,अलमल्ल पर्नु भयो। 

¨बत्ती आयो!!!!¨भित्र बाट शिव कराउछ, बिहानको ७ बजेको थियो क्यार,बुवाले मलाई ¨टि भि खोल्त आज पनि देखिन्छ कि त्यो नेतो ¨ भित्र गएर टि भि खोले नेपाल टेलिभिजन को प्रमुख समाचार आउँदै थियो , त्यत्तिकैमा खै कुन प्रसँग थियो आमा अल्ली चर्को स्वरमा बोल्नु भयो ¨बुढा उ!उ!उ त्यही मान्छे हो मलाई फिटिक्कै मन नपर्ने¨। कान्छी बहिनी पनि दौडदै अाइ र बुवाको बोलिमा मिसिदै एउटै आवाज आयो ¨

ए के रे अग्नी सापकोटा हो¨। 

----- 

आज एक्कासी मलाई त्यो दिन याद आयो। जब ई-कान्तिपुरमा ऋषिराम पौड्यालको लेख ¨उद्गम स्थलमै विद्रोह बिर्सिइँदै¨ पढ्दै थिएं। 

---------

१७ माघ, २०७१ 

शनिबार 

मेरा खुशीहरु बसी बिंयालो

हजुरले देख्नु भएको छ कि मेरो खुशी? केही बर्ष अघिसम्म त मेरा यिनै ओठ र अनुहारमा दौडिरहन्थे तर थपिएका धर्साहरु सङ्गै खुशीहरु पनि हराएका छन्। थाहा छैन कहाँ खोज्नुपर्ने हो मैले, शुशेलदा पनि आउँदैनन् गीत गाउँदा पनि भेटिदैनन्। सायद त्यो खुशीलाई मैले अर्कै नाम दिनुपर्ने थियो कि कुन्नी? साथीभाइहरुलाई पनि बांढ्ने गर्थें मैले ति खुशीहरु, उनिहरु पनि हांस्थे,रमाउंथे मेरा खुशीहरु सँगै। न त मैले तिनै पुराना साथीहरु भेटेको छु न त मैले मेरै खुशीहरु। सुन्छु आजभोलि कोहि साथीहरु पनि खुशी खोज्दै रेगिस्तान पुगेका छन् रे। कोही खुशी खोज्दै जङल छिरेका थिए रे उतै सदगती मिल्यो रे। कोही भाग्यका लहराहरुमा झुन्डदै सात समुन्द्रपारी अर्कै जिन्दगी जिरहेका छन् रे। केही साथीहरु र बोतल र भटमास सँग गफ गर्दै खुशीको नाटक खेल्न पनि सिपालु भैसकेका छन् रे। हो आखिर जिन्दगी भने पनि जीवन भने पनि ठुलो सागरमा कस्तिमा ढल्पलिँदै अघि बढ्दो रहेछ नै। कसैले गन्तब्य भेट्दा रहेछन् कसैले यात्रा कायम राख्दै गन्तब्य नै बदल्दा रहेछन्। 

तर म भने सधैं खुशी खोज्न बिरानो मूलुकमा हिंडेको यात्री भएको छु बनेको छु। आफ्नै हराएको खुशीहरु खोज्न निस्केको पनि कैयौ बर्षहरु बितिसकेछन्। अन्यौलताको भूमरीले बलौटे द्दिपमा लछारपछार पार्दा पनि एक किसिमको धिपधिपे बत्ती बालेर अगाडिका गोरेटाहरु पहिल्याउन खोज्दै छु। हारेको छैन अझै माया मारेको पनि छैन आफ्ना खुशीहरु एकदिन अबस्य भेट्टाउनेछु भन्ने आशामा लागि परेको छु। यसको मतलब यो होइन कि म दुखी छु। खुशी छु म मेरा खुशी बिनै केबल अनुहारमा दौडेका छैनन् मेरा खुशीहरु रसिला हसिला मेरा खुशीहरु आज चाइनिज बजारमा किन्न पाइने प्लास्टिकका फुलहरु र गूडिया जस्तै भएका छन्। लोभ मोह इर्श्या नहुँदा नहुँदै म पनि आफु र आँफै भित्र भएको खुशी खोज्न कस्तुरी झै बनबनमा भौंतारिरहेको छु। 

जीवनका पूर्वार्ध र उत्तरार्धको एक किसिमको बेमेलमा एउटा मिलनको बिन्दु हो सायद त्यो खुशी मेरा लागि। एक्लो छैन म, म छु मेरा हौशला,माया,आशिर्बाद सबै म सँग नै छन। केबल अभाब छ त त्यही पूराना खुशीहरु। खेतबारीमा भेटिने खुशी छैन आज म सँग,असारको हिलो र मंसिरको मियोमा घुम्ने खुशी छैन म सँग, देउशी र भैलो अनि कोजाग्र पुर्णिमाको जुनेलीमा बुवा सँग तास खेल्दा पाएका खुशी छैनन् म सँग। यद्दपी म सात समून्द्र पारी हरेक नेपालीको सपना,सुनको चरी पक्रने देशमा छु। न त निला समून्द्रका सेता छालले बोकेर ल्याए मेरा खुशीहरु न त रङिन महङ्गा खोस्टाहरुले।खै मैले पक्रन नसकेर हो या त्यही समून्द्रमा पौडन नसकेर हो म प्रतिक्ष्यामा थिए। 

आज कसैले ब्युझाइदिएको छ मलाई कि म त्यहा खुशी खोज्दै छु जहाँ न कहिल्यै थियो न रहनेछ। झसँग हुन्छु म, निराकार धुँवा झै म उडिरहेको रहेछु। जुन धुँवा कुनै पनि बेला पूर्बेलीहावाले होस् या पश्चिमेली बर्षातले निलिदिन्छ। खोक्रो आडम्बरमा किन बाचेको छस् श्री भन्दै समय रुपी झापडले हान्छ। म रुन पनि सक्दिन हांस्न त मैले के भनुँ खै, उही मेड इन चाइना प्लास्टिकको हासो फुस्फुसाए पनि भित्रको को डाह र चाह त उस्तै थियो। तर यती सोध्न सकें, आखिर मेरा खुशी खै त? 

छ नि किन नहुने मेरा खुशीहरु म पनि कती साह्रै बुद्धु भएको छु है,,स्वदेशका टार खेतहरुमा अनि धुलो उडेका मेरा उनै गाउँका गोरेटाहरुमा। 

-------------------------

माघ १६ शदीद दिवस २०७१ 

स्पेन 

Las lágrimas vertidas por distancia

Hoy en día , lloré caer algunas lágrimas . Probablemente debido al amor o el espacio que tu tomó en mi corazón. Sí lloré por un tiempo poco veces. Solías decirme que las lágrimas son perlas. He derramado completa de los ojos y en todas partes en mi pecho y suelo. Entocese mas que otro dias en la vida que yo paso.

Pero hoy no he podido encontrar la imagen y la memoria de ti y su existencia con mis lágrimas . No sólo que no podía conseguir su amor , tacto suave ni cercanía ni simpatía. Sólo tengo mi propia soledad y en corto y medio esbozado las líneas de la vida.

Estoy muy molesto , no sé , en estos días tu amor me quema , me duele cuando estoy solo . Siento que me estoy quemando con mis pasiones de vacío y agitado. Supongo que con la fe y el asunto fuera suave estoy más sofocado e independiente. Pero yo conduje y me importaba un poco, pero todos los sueños atrás y blancos días vine a engañar a mi presencia . Yo pretendo saltarse todos estos, pero mi pasado me sigue ...

Empecé a pensar , me pregunto , ¿por qué estoy tan débil? No No No estoy débil, sólo la distancia entre yo y mi amor (tu) me hizo un poco de debilidad . Sólo la distancia física duele nuestro amor puro. El corazón y la mente nunca se lloran pero esta distancia y el tiempo cruel(malo) tratando de forzar mis ojos para derramar más lágrimas . Pero el amor , nuestro amor no es peor para nuestra vida . Mientras tanto, tengo amo tanto , respeta , un montón de cosas para compartir contigo.

Hoy voy a romper este distancia y haciendo un giro a ti, donde quiera que esté , pero yo vengo a ti. Hoy me siento fuerte, entonces el tiempo .

Por eso , he decidido que , yo no voy a llorar más en me la vida. Pero he llorado mucho ayer.

दिलमा छु म

 टाढा छु ¨माया¨ तर तिम्रो दिलमा छु म
नियालेर त हेर ति नयनका झिलमा छु म

रोएर ति हात हल्लायौ हिजो बिदाईमा सानु
खोज टिका,गाजल, अधरको डिलमा छु म

काट्दैछु रात यादमा भेट्दैछु सपनीमा बुझ्यौ
निशानी छोडें गलामा, खोज खिलमा छु म

सारांङ,दामन,लुम्बिनी घुमेका मिठा पलहरु
माछापुछ्रेको मुस्कान फेवाको निलमा छु म

लगनगांठो भन्दा कसिलो हाम्रो आलिंगन छ
लुम्लेको चिसो हावा संगै पून हिलमा छु म

टाढा छु ¨माया¨ तर तिम्रो दिलमा छु म
नियालेर त हेर ति नयनका झिलमा छु म

A dedication and few love words to my beloved wife, life partner and of course my HEART

- लक्ष्मण अधिकारी
पोखरा नेपाल
हाल स्पेन

लुकाएर हेर गीत

मलाई पनि त्यो नयनमा, लुकाएर हेर
भए मनमा पिरको गांठो, फुकाएर हेर

भित्ररहे बिष भन्छन रे, बाहिर् बगे आँसु
मोती बन्छन हतकेला´मा, सुकाएर हेर

ब्यर्थैकिन हो मोलमोलाई, नजोखिने प्रित
कस्तो हुन्छ आफ्नै सपना, दुखाएर हेर

ईन्द्रेणीका रङ्गफिका, तिम्रो सोर्ह सृङ्गार् बिनै
मुद्दा हाल्लिन् चन्द्रमाले, चुकाएर हेर

देख्न थालें आँफै लाई, तिम्रै आँखा भित्र
नपत्याए यी नजरमा, झुकाएर हेर

कबिता सिनो बन्दैछे

निर्लज्ज छन् ब्याधाहरु

गर्बिणी हरिण घाइते बनाएर,
पुरुशार्थको बिगुल फुक्दैछन्।
संगीन रोप्दैछन्,
यस्तो लाग्छ,
पुरानो रिषिबी थियो
त्यो निर्दोश हरिण सँग,
चोक्टा चोक्टाको आशमा
र्याल चुहाउंदै छन्,
भाब बिह्वल छ जङ्गल
घासपात हरेक बोट र बुट्यान
केवल ढुकढुकी बाँकी छ,
तर ब्याधाहरु
हतियार उधाउदैछन् ।

हेर्दा हेर्दै
ब्याधाहरु आँफैमा लड्न भिड्न थालछन्
कोहिलाई टाउको चाहियो
कसैलाई ह्याकुला
एउटा त चिच्याउदै थियो कि
मलाई फोक्सो कलेजो मुटु नभै हुन्न,
अर्को गरुङ्गो बन्दुक थेचार्दै भन्छ,
पहिलो गोली मैले चलाएको थिए
होइन शिकार खेल्ने योजना मेरो थियो
होइन होइन बन्दुक मेरो थियो
तनाब हुन्छ,
कोही हतियार चम्काउछन्
बुढो ब्याधा खोक्दै भन्छ
बुढो भएको नाताले मैले भाग लगाउन पाउनु पर्छ
अर्को च्यांठिन्छ
यो बन मेरो ईलाकामा छ
त्यसैले मैले भनेको जस्तो हुनुपर्छ
होइन भने यहाँ
शिकारी कै शिकार खेलिने छ,,
निर्धो कमजोर देखिने ब्याधा एक्लै गुनगुनाउदै छ
म किन खुट्टा र आन्द्राभुन्डी मात्र खाने नि ?
अहँ हुँदैहुदैन मलाई पनि
ह्याकुला र भित्रि भाग चाहिन्छ
अवस्था झन झन कठिन हुँदै जान्छ,
कुनै ब्याधा पनि टस को मस हुँदैनन्
कठै, गर्बिणी हरिण
प्याक् प्याक् थिई,
कति भक्षि छन् जिउदा ब्याधाहरु
कि जिउदो जिवको
मासुको भाग लगाउंदै छन्,
तर पनि सन्तुस्टी छैनन्
झुन्ड झुन्ड सल्लाह गर्छन्
नतिजा आउँदैन,
रात पर्दैजान्छ
छिप्पिदै जान्छ
बिहान हुन्छ
तर ब्याधाहरु
निर्लज्ज ब्याधाहरु
वहि हुन्छन्
बिद्रोह गर्छन्
एक आपसमा धम्क्याउंछन्
के थाहा त्यो
हरिण अब छिट्टै नै सिनो बन्दैछे !!

बसि बिंयालोका पन्नाहरु

-----------

अहो बास बसेका सपनाहरुलाई ब्युझाउँ कि नब्युंझाउँ? आफुलाई त मध्यरातमा नै निन्द्रादेवीले छोडिहालिन। तर मेरा प्यारा सपनाहरु मस्त छन् यस्तो लाग्छ यी सपना भनेकै मस्त रहनका लागि हुन।माघे ठन्डी न हो सिरक छोड्न मन लागे पनि उनको न्यानो स्पर्श छोड्न मन लागेन। ओल्टोकोल्टो फर्केर जति अङ्गडाइ लिए पनि आँखामा निमेस मात्रको निंद छैन, अनेकौ तन्द्राहरु तं छाड् म छाड गर्दै मन मस्तिस्कमा घुम्न खोज्छन। खै कस्ता हुन यी बेइमानी तन्द्राहरु न चाहेको हुन्छु मैले न सोचेको हुन्छु न बोलाएको नै हुन्छु बस् अाइदिन्छन थकित मन र मस्तिस्कलाई झन थकाउन्छन्। झकाउन खोज्छु तिनै तन्द्राहरुले झकझकाउन्छन्। हो यसरी नै म आजभोलि तन्द्रामै हुन्छु निदाएको हुन्छु तर अर्ध। असिमित सपनाहरु बाँझै हुन्छन् जिन्दगीका साउनमा पनि भने थप यी तन्द्राहरुले झनै खल्बलाइदिएका हुन्छन् मेरा मन,मस्तिस्क र रातहरु। झिस्मिसेमै सिरानी च्यापेर निदाउन खोजे पनि मध्यरातमा नशामा लट्ठिएर बिछौनामा बेमतलब निदाउन खोजेर या निदाए पनि चाडै नै छोड्छिन तिनै निस्ठुरी निन्द्रा प्रियााले। हो त्यसरी नै आज पनि म ब्युझे बाहिर चकमन्न छ बेमौसम झरिको टिप् टिप, त्यस माथि अझै चिसो सिरेटोले झ्याल र पर्दा खोलेर बाहिर हेर्ने आँट पनि आउँदैन।

के थाहा मेरा ति सपनाहरुलाई कि म निदाएको छैन तर मेरा सपनाहरु मस्त छन। म बिथोल्न चाहन्न निर्दोश सपनाहरु चाहे निन्द्राले मलाई छोडोस् तर म मेरा सपनाहरु छोड्न चाहन्न। कहिले भञ्ज्याङ कहिले चौतारीमा सुस्ताउने मेरा सपनाहरु आजभोली युरोपको कुनै  देशमा क्षत बिक्ष्यत् हुँदै, कतै ठोक्किदै त कतै झोक्किदै थकित थिए। र त आज म मध्यरातमा ब्युंझेपनि म मेरा सपनाहरु लाई बिथोल्न चाहन्न म जागराम बसे पनि म सपनाहरु निदाएको नै हेर्न चाहन्छु। म थाकेर चुर चुर भए पनि सपनाहरु मुस्कुराएको नै हेर्न चाहन्छु। म यसैमा खुशी छु, मिठो   आभास दिन्छन जब सपनाहरु निदाए पनि मलाई हेर्दाइ मुस्कुराएका हुन्छन्। भरोशा र आत्मबिश्वास जगाउछन् म भित्र लगभग टुटिसकेका मेरा मेरा भरोषाका धरोहरहरु फेरी ब्युताउँदैछन् अनि ठड्याउंदैछन् तिनै सपनाहरुले। कहिलेकही त वाक्क हुन्थें आफ्नै सपनाहरु सँग, रिसाउँथे झन्किन्थे तिनै सपनाहरु सँग तर आज आफ्नो छाया देख्छु सपनाहरुमा। आफु थाके पनि थाक्न दिन्न सपनाहरु, आफु रोए पनि हसाइरहेको हुन्छु मैले सपनाहरु। यद्दपी कैयौ सपनाहरु अस्वाभाविक होलान् तर मेरा लागि ति केबल रातका मिठा सपनाहरु मात्र नभै बिपनामा कोरिएका यथार्थ ज्यामितिय रेखाहरु नै हुन जुन र जसको सहायताले एक अर्को आयाम कोर्न र थप्न चाहन्छु। आज आफ्नै जीवन यीनै सपनाहरु बिना अधुरो लाग्न थालेको छ, आधार शिबिरमा बास बसेका बटुवा जस्तै भोलिको सुखद सुर्योदय सँगै आफ्नो गन्तब्यमा पुग्ने ठुलो अभिलाषाको सिरक ओढेर चिसा बालुवा माथि निर्धक्क निदाएका हुन्छन्। हो त्यसरी नै मेरा सपनाहरु आज चिसालामा रातमा म ब्युंझेपनि मेरा सपना निदाइरहेको म हेर्न चाहन्छु। भो उठाउन्न यी मेरा सपनाहरु, के थाहा ति सपनाहरुले पनि मैले झै अर्को सपना थपिरहेका पो छन् कि ?? 

Un gran dia en Egia

El tiempo esta malo desde hace un para de días y hemos decidido ir con mi mejor amiga Onoria a tomar una taza de café caliente, esta nublado y frió, mi querido esposo y yo hemos ido a pie a Egia. Nos hemos vestido con ropa de abrigo y hemos cogido un pequeño paraguas. Normalmente prefiero caminar hasta el Gros andando y volver andando también me gusta ver a los niños con sus padres como toman el aperitivo en los bares. Me gusta ver a la gente mayor con su paraguas y su txapela del Pais Vasco (que es negra y redonda). El día no estaba lluvioso, ademas parecía que estaba nublado y acogedor, pero por desgracia ha empezado a llover cuando hemos llegado al parque cerca de la estación de Ategorrieta. Gracias a Dios que tenía paraguas, y mi querido Kalu ha disfrutado también de la lluvia, no hemos parado en el campo de fútbol bajo un pino a la vez que la lluvia hace chip en los cuadros de mi paraguas. No puedo explicar el momento tan romántico que era. Pero de repente el cielo se volvió de color azul en un abrir y cerrar de ojos. Poco a poco nos fuimos andando hacía Eguia, para llegar a las 4 de la tarde, pero como de costumbre llegamos allí un poco más temprano, asi que para hacer tiempo fuimos a un centro comercial llamado Eroski, mientras esperábamos la llamada de nuestra amiga compramos un dulce pequeño. Cuando nos vio ella se puso feliz, ya que hacia una semana que no nos habíamos visto, pero yo sentí como que había pasado mucho más tiempo. Fuimos a un bar a tomar un café caliente.

Durante ese tiempo Shree (mi marido) nos contó muchas historias sobre los poemas que escribe, sobre la filosofa de la vida, algunas bromas.. bromeaba tirando de sus piernas, yo no entiendo mucho pero Onoria se reia tanto con sus chistes, sobre rodillas dolorosas... Después de tomarnos el café hemos decidido ir a dar un paseo por el Parque María Cristina, hemos ido los mayores porque los niños se quedaron en casa con sus padres haciendo dibujos. Hemos sacado muchas fotografías del lugar. A mi amiga Onoria le encanta hacer fotos, ella estaba feliz de estar en el parque, donde los árboles tienen las hojas en el suelo, aunque diría que es un milagro porque el árbol estaba tan verde. El parque tiene un estanque llenos de patos y palomas, aunque hoy estaba vacío probablemente porque lo estaban limpiando, aunque se podía ver alguna tortuga disfrutando del barro. Paseando por el lugar vimos de repente muchos pavos reales en el jardín de la universidad, me sentí muy feliz al verlos después de tanto tiempo, nos hicimos algunas fotos con ellos, a la vez que me lamentaba de no tener pan o algún alimento para ellos, porque la verdad es que disfruto mucho dándoles de comer de mi mano. Después de este paseo, Onoria decidió dar una caminata más larga hasta el barrio de Loiola, y fuimos hasta allí atravesando otra universidad, durante el paseo Shree iba imitando los sonidos de los animales, perros, aves etc.. cosa que hizo que el paseo fuese más divertido. Nos encontramos con el Sr. Raul que es el padre de Garasi, es una princesa encantadora, sobrina de Brinda, que fue el dueño de la casa donde vivimos el año pasado Shree y yo. Como teníamos sed nos paramos en un bar a tomar algo, Onoria y yo una coca­cola, shree un vaso de vino, Rahul pidio un café y Garasi se tomo una bebida con chocolate. Ha sido realmente un fantastico y gran día. Despues caminamos a lo largo del río donde soliamos ir para llegar a la escuela de adultos donde acudiamos el año pasado. Se hizo el crepúsculo y la noche, pero las calles estaban llenas de gente guapa y las luces ya estaban encendidas, durante el camino de regreso a casa nos acompañaba el olor a pan y a restaurante que nos perseguía a lo largo de todo el camino. Mientras regresábamos íbamos con Onoria de vuelta por Eguia nos despedimos de ella. con un gran abrazo a la vez de ser cálido y acogedor. Al volver a casa lo hicimos de la misma manera que a la ida, pasamos por la via que estaba en silencio, aunque también Habí niños practicando fútbol, también aprecie las vías del tren, el pavimento era agradable, además durante el camino de regreso vi como había gente que también tenía prisa por llegar a sus casas, a personas andando en bicicleta etc.. Sólo quiero decir que he tenido un gran día y todo gracias a mi marido y a mi amiga Onoria, de verdad que os doy las gracias por este maravilloso día.

Gracias querida por ayudarme a traducir las ideas de lo que es un día en mi vida.
Un gran salud a mi profesora Estrella, 

- Kalpana Acharya 

Un día con mi ...

El tiempo nos ha sido difícil ya que par de días. No pensar para salir. Pero hoy hemos decidido cumplir nuestro mejor amiga Onoria y tomar una taza de café caliente en Egia . Estaba nublado y frío , pero yo y mi querido esposo comenzó un viaje a Egia a pie. Nos vestimos lo suficientemente caliente y me cogí un pequeño paraguas . Normalmente prefiero caminar hasta Gross y volver. Me gustan los niños que recorren con sus padres , que tienen algunos aperitivos en mano en este momento. Me gusta mucho conocer gente de edad con el paraguas y la tapa del País Vasco ( negro y redondo) . No era lluvioso, pero parecía acogedor y nublado . Pero por desgracia, ha comenzado la lluvia cuando nos llegamos al parque cerca de la estación Atogorieta .

Gracias a Dios que tenía paraguas. Pero mi querido Kalu disfrutó de la lluvia. Nos detuvimos en el campo de fútbol bajo el árbol de pino que hace clic en algunos de mis cuadros con paraguas. No puedo expliqué lo romántico momento que era. De repente, el cielo se volvió de color azul que era como un abrir y cerrar de ojos . Poco a poco nos fuimos andando el Egia , supone que vamos a cumplir a las 4 en punto. Como de costumbre , estábamos un poco temprano , así que nos fuimos en el ( centro comercial) Euroski referimos mientras ella hizo una llamada telefónica a nosotros, así que salimos con una torta pequeña . Ella estaba tan feliz de ver a nosotros después de una semana, incluso me sentí que no hemos visto desde hace mucho tiempo. Fuimos un bar a tomar un café caliente. Durante la hora del café Shree ( mi marido) había contado muchas historias cortas acerca de sus poemas , la filosofía de la vida , algunas bromas traviesas incluso , y más ,, que pueden detener lo bromeando y tirando de las piernas . Yo no entiendo mucho pero Onoria reía tanto con sus chistes ( broma de rodillas dolorosos ) . 

Después del café hemos decidido ir a dar un corto paseo parque de Maria Christina . No así los niños estaban haciendo allí dibujo y en casa con sus padres , simplemente les encantó . Hemos tomado tanto fotos allí en algún lugar de pie en algún lugar de estar. Sé que mi amigo Onoria encanta hacer clic y vislumbres , ella estaba tan feliz allí en el parque. Incluso el árbol estaban con hojas fuera , pero el suelo estaba tan verde diría milagro. Solía ​​visitar un estanque allí suele estar lleno de patos y palomas , pero el estanque ( lago o piscina) estaba vacío probablemente limpiado hoy. Pero había algunos tortuga disfrutando del barro. De repente vimos muchos pavo real de relax en fensa (barra) de la universidad. Me sentía tan feliz de verlos después de mucho tiempo. Hicimos algunas fotos con ellos , yo estaba tan apesadumbrado de no tomar panes o alguna cosa había nadie más para ellos. Porque yo disfruté última vez comían panes de mi mano . Después de eso Onoria decidió dar un paseo más largo hasta Loiola , ¿por qué no ? Fuimos a través de la otra universidad allí . Shree imitaba el sonido de los perros , aves , y más que era muy divertido paseo con todos juntos. Nos conocimos el Sr. Rahul padre de Garasi ( la princesa una encantadora sobrina  de Brinda , Brinda fue nuestro dueño de casa el año pasado) . Paramos en un bar donde yo y Noria tomé un vaso de cocacola , shree tenía una copa de vino, Rahul tenía un café y Garasi tenido una bebida de chocolate.

Fue realmente un gran y fantástico día con todo . Luego caminamos a lo largo del río donde solíamos caminar por la escuela EPA del año pasado . Ya era de noche y el crepúsculo , pero las calles estaban llenas de luces y gente guapa. El olor del pan y el restaurante nos hizo lleno todo el camino de regreso casa. Onoria nos dejó por su casa uno el camino de vuelta en Egia , vemos fuera de ella con un abrazo cálido y acogedor. Una vez más nos escogido la misma manera de copia del parque era silencia pero los niños estábamos practicando el fútbol. A lo largo de las líneas de tren de la ladrillera pavimentadas que era agradable , parecían personas estaban en prisa para estar en casa y la familia , algunos estaban corriendo y en bicicleta. ¿Te gusta esta tuvimos un gran día , de verdad gracias a mi marido y amiga Onoria por este maravilloso medio día ,

Gracias querida por ayudarme a traducir e ideas de lo que revista un día en mi vida ,

---------------

Kalpana Acharya

Calle Azkuene - 35

Trinxerpe , San Sebastián

España

martes 27 de enero 2015 ,

me nombré shree

Desde hace un par de días , yo estaba triste, el silencio y frustrado con cada cosas y cada cambio y da la casualidad conmigo . Las noches frías y largas me estaban matando por dentro lentamente . He estado descuidando la vida cotidiana y la manera de vivir. No estaba contento con cualquier cosa . Sólo estaba pensando en la parte negativa de la vida y el tiempo. Ninguna cosa me hace feliz y me da un montón de paz y de la flor de la felicidad. Yo no estaba muy seguro de que , lo que yo estaba buscando ? Me sentía que yo estoy esperando a alguien con mucho amor y le importa a mí. Qué estúpido era yo, que soy yo? Yo estaba completamente fuera de la pista de la vida (camino) . Pero de repente se apareció y me dio sus ideas de vida y me mostró el mundo . El mundo de la belleza y la paz . Los colores del mundo con el sonido del océano.

Así que hoy he tenido un gran y maravilloso día de este año . Me quedé impresionado con sus palabras que , el mundo y la vida está llena de colores y felicidad. Cada cosas en la forma en que el suelo , la flor , la piedra que me estaban dando el gusto de la vida y del mundo . Los sonidos de las águilas de mar eran la música de amor y pasión . Sentí que estaba bailando con vítores y florece con un montón de diferentes brotes de diversas flores. La montaña húmeda me recuerda mi propia montaña y la pinos apareciendo como mis propias imágenes de la vida . El horizonte parecía realmente una línea de pensamientos y destino de cada uno en vivo de este universo.

 El cielo estaba limpio y azul, el sol brillaba Estaba pensando que , así que me estaban saliendo de la habitación. No estabas conmigo, pero mi mente estaba pensando en ti y imaginando que estás conmigo como mi sombra . Disfruté de los momentos de cada día de hoy, me gustó mucho la nieve enarboló las montañas alrededor del valle de San Sebastián, el otoño casi desaparecido. Los árboles , la hierba parecía que están a la espera de la primavera para florecer. Incluso algunos árboles del bosque estaban con hojas fuera pero atractivos para los visitantes y excursionistas de montaña como yo. Tengo aunque muchas palabras para describir a aquellos durante mis caminatas y escalada y bajando .

Así el día que pasé (fuimos a través ) , fue absolutamente brillante y feliz . ¿Sabes qué, era el día en que nací 37 años atrás . Así que no tengo ni ninguna queja del día en que nací , porque era el día de SARASWATI la diosa de educación, la sabiduría , la moral y más. El día llamado SHREEP ANCHAMI así , utilice mi padre me decía que , por eso mi abuelo me nombró SHREE . 

--------------------------

El doming de 25 de enero, 2015

गीत सम्झना मै बित्न थाले

चिसा चिसा रातहरु, कल्पना मै बित्न थाले
याद्पापीले सताउंदा, सम्झना मै बित्न थाले

भिडमा त्यसै हराउछु, एकान्तको कुरा छाडौं
कहाँपोखुँ मन्को बह, भावना मै बित्न थाले

अतित ले पोल्दो रै´छ, खाटो बसी सुक्यो घाऊ
हिजोसम्म ताजा लाग्थ्यो, बिर्सना मै बित्न थाले

साउनमा खडेरी भो, बषन्त् कहिल्यै पलाएन
प्यास रह्यो जुनी भरी, तिर्सना मै बित्न थाले

चिसा चिसा रातहरु, कल्पना मै बित्न थाले
याद्पापीले सताउंदा, सम्झना मै बित्न थाले
  

कबिता मेरो देश छ

-------------
कमिलाको प्वाँख उम्रदै छ
पुतली प्रकाशको खोजिमा !
एस्तै छ  कथा
एस्तै छ कबिता
¨कथित¨ देश भित्र।

बिबेक गुमाएका
सिद्धान्तका पन्डितहरु
नयाँ नेपालका अभियन्ताहरु
फेरि बाटो भुल्दैछन्,
¨नेपाल¨ देश भित्र

धन्य गोर्खेहरु!
भेटिंदै छ आज सम्म
विश्व मानचित्रमा देश
खुशी यसैमा मनाउनु छ,
थाहा छैन भोलि
सिमान्तकृत पहिचान सँगै
सिमानाहरु कहाँ कहाँ पुग्ने हुन्?
बन्दी छ देश जहाँ
बन्दक छन् सिमित कानुन।
पिन्जडा भित्र स्वतन्त्रताको दिपावली
घर पोलेर खरानीको ब्यापार
यस्तै छ कबिता देशको
यस्तै छ रमिता देशको,,
घर पोलेर खरानीको ब्यापार
अन्यौलता र बैमनस्यताको भारी बोकेर
निस्केका छन् शहर र बस्तिमा भिडहरु
भिडको नेतृत्वमा छन्
जुँघे,चिम्से,छ्याके,काले
नाम गरेका महामहिमहरु।

धाक धम्की र दम्बले
चलेको छ प्रणाली होइन
धकेलिएको छ,
एक खटारोलाई झै,
हरेक गल्लिमा तमासा छ
रमिते छन्,
यस्तो लाग्छ
सरकार छ एउटा साधन जस्तै
बिक्छ अर्थशास्त्रमा लेखिए झैं
घिटघिटिमा अडिएको छ सार्बभौम
खुकुरीको धारमा छ सिङो देश
तर पनि गर्ब लाग्छ मलाई
आज मेरो देश छ,

जनता बकेर्ना, परन्तु दुइँदै छन्
गर्वमा नपुग्दै, बिधान तुइँदै छन् !
चुइँदैछन् आँसु, चुइँदैछन् छाना ती
विश्वाशभरोषा, नेपालीका कुइँदैछन्!!

----------
११ माघ २०७१,अाइतबार
स्पेन

Te quiero

Ven cerca de mí , me gustaría contar una historia , una historia de mi sueño . Un sueño que estoy acostumbrado a sentir, ver y tocar sólo en las noches , cuando la ciudad va a un sueño profundo . Mientras tanto, una imagen o parecía la sombra de una belleza entra en mi habitación y poco a poco y en silencio se esconde , después de que me siento su en mi corazón, alma y fluye todo mi cuerpo.

Ven cerca de mí , me gustaría cantar una canción para ti , una canción de amores y deseos. Una canción con rythem de los latidos del corazón y la música de pavo real. Una canción se mueve y pasos en las olas del mar a lo largo y todo el camino hasta el final de la playa de la misma.

Por favor , venga a mí y escucha mi historia y disfrutar de mi canción, tener placeres del mundo y tendría que conseguir una mente de paz y calma . Si usted se siente mi historia y la canción del corazón , que sería la princesa de la historia y el ángel de la canción. Las olas del mar son ustedes, El resplandor de la arena de la playa es usted . Así que por favor venga a mí , ven cerca de mí y disfrutar de mi historia y la canción. Te quiero

Mis poemas

¿Por qué no encuentro mis poemas en todas partes?
En realidad , no hay valores de mis poemas ?
Su realidad , no soy reconocido poeta
Aunque no estoy distorsionada ,
Otro hecho cierto ,
Yo no soy un poeta.
Pero mis todas las palabras, expresiones y sentimientos son poemas ,
 y seguirían siendo las mismas .
No hay palabras que se toman de otra ,
¿Cómo son y no como son realistas pero simplificado
utilizado para disvalores con de Devkota , Sama y Shelly .

Mis poemas !
Él no puede ser el reflejo de la era moderna,
no puede ser una imagen moderna pero
se reflejan y declarando mis sentimientos,
hacia mi propia vida reciente y la rodea (la vida) .
Nadie me obliga a escribir
Nadie me dio una pluma
Mis poemas no saltan a cualquier revolución roja .
Mis poemas no necesitan el pionero saludo y poeta fijada  (establecido)
pero está lleno de elementos del poema.
El verdadero amor está gritando y sobre la humanidad y la sociedad,
pero ¿por qué se rechazan .
Mis poemas,
Se ha hecho el nuevo milenio ,
Los strongness y socialistas democráticas ,
pero
¿Por qué mis poemas no están sobre la mesa para usted ?
Es cierto,
¿Dónde se pueden encontrar canciones de los amantes en las orillas de los ríos,
canciones de los agricultores y activistas ,
Mis poemas llevan el Mt. Everest y el Señor Buda ,
Línea Ha sido claramente definidos y Veri región Karnali del oeste de Nepal ,
obviamente ,
mis poemas pueden sonreír con el sol naciente y desierta la luna,
Mis poemas
No copiar y pegar (traducido ) Shakespeare y Bronte hermanas.
Ni mono-grafía de cualquier poetas rusos ,
Estos son mis poemas originales ,
pero prohibido en el océano de poemas , conservados y
algunos supuestos donde mi rincón de mi corazón,
palabras y frases están fluyendo con un sentido de no sólo poética
 pero enmarcados luces y lessons

mis poemas
que no requiere de ego, sino sólo los caminos de la paz y las luces,
Es sólo comparte y tiene algunos comentarios con usted,
usted tiene que ir un poco valores cazo que entiende sus palabras ,
 usted tiene que fijar un camino cada vez más profundo ,
donde se puede sentir usted y los suyos sueños también ,

mis poemas 

Las noches

Las noches utilizan para pasar con la esperanza de seguir hermosa mañana con los rayos de la fe, creencias y mucho más. A la mañana supone que debe existir con lleno de brillo y placeres . Pero a la mañana , como de costumbre comienza con lágrimas , dolor y fiambres . Del mismo modo que transcurre el día con escasez de amor y pasiones . La noche me conduce a la intoxicación, donde cada uno de mis momentos caen como adicción de él (el amor y las pasiones ) . No estoy seguro de cómo y por cuánto tiempo voy a traer a mi vida a la adicción ? Incluso estoy seguro de que no va tan lejos , lo sé y me he dado cuenta de que me mata antes de lo que mi sospecha de vida , siento piedad con mi propia vida  

porque soy peor para él. sólo unas palabras antes de ir a la cama

las luces de la paz para tí

no sólo la primavera, las cuatro estaciones para tí
las lluvias de verano y, las brisas de otoño para tí

no hay cosas me pertenece todo en el mundo ,
el río, las montañas , los bosques todos para tí

La oscuridad de las nubes para mí,
pero el borde de plata de nubes  para tí

Puedo vivir en la oscuridad, si estás en mi corazón y mi alma.
No quiero que la luz de la luna así que la luna para tí

No me importa ,
 ya sea el mundo que me le importa o no,
 pero me importa tu ,
 el terror del mundo voy a través (por)
 pero
las luces de la paz para tí

El trueno de las tormentas son míos
 pero las luces y chispas para tí

 Te nombro del arco iris, los siete colores son para tí
no sólo la primavera, las cuatro estaciones para tí

las lluvias de verano y, las brisas de otoño para tí
Si de mí y de mis palabras o no crees que yo soy sólo tuya,,

si si si
solo para tí 

मलाई ¨बाद¨ले तर्साउँछ

हिजोआज जिन्दाबादले तर्साउँछ
बिद्रोहिका मुर्दाबादले तर्साउँछ
निरीह मान्छेको रगतमा नुहाउने
आतंकै आतंकबादले तर्साउँछ
बुझ्दिन गहिरा दस्ताबेजहरु तिनै
तेजिला ¨घातक¨बादले तर्साउँछ
सिमा नाघेर छट्टाएका शहरी
साँढेहरुको उग्र´बादले तर्साउँछ
प्रतिगामीको टिका लगाएकाको
पूरानै सामन्तबादले तर्साउँछ
जनताको नाममा लुटेरा हुर्किए
आज उसैको जनवादले तर्साउँछ
हिजोआज जिन्दाबादले तर्साउँछ
बिद्रोहिका मुर्दाबादले तर्साउँछ

नटुङ्गिने क्रान्तिको शिल्शिला
सिन्डिकेट् कुर्चिबादले तर्साउँछ
अर्थ, राजनीति र रोटीको त्यही
नजानिंदो मार्क्सबादले तर्साउँछ
गरीबी, उत्पीडित् र उपेक्षित
भनेपनि माओबादले तर्साउँछ

न शंख फुके न घण्टा बजाए
कथित अतिबादले तर्साउँछ

हिजोआज जिन्दाबादले तर्साउँछ
बिद्रोहिका मुर्दाबादले तर्साउँछ

गजल - जनता सुध्रिनु पर्छ अब

नेता सुध्रियनन्!, जनता सुध्रिनु पर्छ अब
हेर्नुस् कठिन अवस्थामा, गुज्रिनु पर्छ अब ।

च्यातिदिउँ सारा, बिदेशिका लङ्गोटिहरु ति
चन्द्र-सुर्य एउटै झन्डामा, घुस्रिनु पर्छ् अब ।

परेर भर ढेँडुको, हात् मा कुरौनी दिहाल्यौं
सधैं उनैका जुँघा चिप्ला, फुस्रिनु पर्छ अब ।

एकतामा नै छ भलो, हामी नेपाली साराको
होश् न´पुर्याय माला बाट, उध्रिनु पर्छ अब ।

टुक्राउनु छैन हाम्रो देश्, मेची र महाकाली
¨नेपाल¨आमाको काखमा, थुप्रिनु पर्छ अब ।

पानी माथिका ओभानाहरु

पानी माथिका ओभानाहरु, जिब्रा चपाउँ छन्
सहमती भन्दा असहमतीमा तिघ्रा ठटाउँ छन्

राष्ट्रका दलालीहरु, आमा काट्न तम्सिए पछी 

जनावर सम्सद भित्र, युवा बिदेश धपाउँ छन्

अचम्म हिजो रगतको खोला तरेर पनि अझै
उही नरभक्षी ब्वासा झै, मुखै लप लपाउँछन्

चड्नु पर्ने शिखर थियो अबन्नतीको ओरालोमा
शान्ती सिस्टताको सुमार्गमा खुटा कमाउँ छन्

आफु मात्र राज नेता बाँकी सबै प्रतिगामी रे
चाहना छैन संबिधानको किन नारा छपाउँ छन् ??

आचिमा रमाउने सुंगुर,

आचिमा रमाउने सुंगुर,
----------------------
देख्नु भएन?, पढेका त सढेका यहाँ
साम्प्रदायिकतामा, हेर्नुस् गढेका यहाँ

न टेक्ने लौरो, न त डालो नै बाँकि राखे
जातियताको कस्तो, बुई चढेका यहाँ

औचित्यहिन छन आक्रोस् फुर्ती छ चर्को
अहमताको ज्वालाले नै छन् डढेका यहाँ

आचिमा रमाउने सुंगुर, थालीमा भात्!?
पच्दैन पच्दैन, ! नालिमा अढेका यहाँ

गजल चाहन्छु

तिम्रा ति नयनले, देख्न चाहन्छु
नजर् कै कलमले, लेख्न चाहन्छु

हजारौं छन चोट, मन भित्र त
प्रेमको मलमले, सेक्न चाहन्छु

आँखा लगाउँछन, चोखो मायामा
अंगालो मख्मलले, छेक्न चाहन्छु

बोझिला हुँदैछन, मेरा दिन् रात
बाचा ती कसमले, थेग्न चाहन्छु

अपांग भयो¨श्री¨ पिरतीमा आज्
लाठी यी रहरले, टेक्न चाहन्छु

बाँकी छ

तिमीले छोडेको, निशानी बाँकी छ 

कैयौं प्रहर् बिते, बिहानी बाँकी छ

कल्पेरै बित्ने भो, मेरा रातहरु 

आँसुले भिजेका, सिरानी बाँकी छ 

किनारा पछ्याएँ, मझधार तिमी 

कबिता हराएँ, रूमानी बाँकी छ 

कसम र बाचा, अनन्त् जीवनको 

तिमीले भूलेनी, जूमानी बाँकी छ 

तिमीले छाडेनी, निशानी बाँकी छ

ति हाम्रा सूहानी, कहानी बाँकी छ 

केही शेर

रचनाहरु मुहार पुस्तिकामा मन पराइेएका
----------------------------------------------
चिहान खन्नेको चिहान कसले खन्ला ?
यहाँ, यो, मुर्दाहरुको, बस्तिमा भोलि !!

भो दुरी ननाप तिमी र म बिचको
असमझदारीको ठूलो खाडल छ !!

चल्दैन टल्कने सिक्का बजारमा
नक्कली खोस्टोको बिगबिगी छ !

म जहाँ डेरा सरे पनि अब यो संसारमा
तिम्रो स्थाई ठेगाना मैले भन्नु पर्छ र?

दिलको सागर छेउ, आँखाको झिलमा बास देउ
न्यानो अङ्गालो काफी छ ब्यन्जन चाहिन्न भो,

मायामा बांच्छु भन्नेहरु, अङ्गालोमा भोक् बिर्सन्छन् रे
आफु त् मायालु परिएन, होलात सब् थोक बिर्सन्छन् रे ??

 हजुरको घरको सबै थोकको रङ्ग बदलिए पनि
मुटुको ढोका मनको रङ्ग नबद्लिए पुग्छ मलाई !!

-------------------------------
धर्सा धर्सा खुशीहरु, मेटिंदै गा´छन्
कदम पिच्छे कांडा, भेटिंदै गा´छन्

कुन बैरीको आँखा लाग्यो दैलोमा ठेस्
धमिलोमा अमिलो झैं, फेटिंदै गा´छन्

विश्वाशको डोरी चुंड्यो भरोषाको माला
जियाद हैन माया प्रेम्, रेटिंदै गा´छन्

$$$$ गजल $।।$$

हेर्दा हेर्दै, लाज पचायौ 

नेपालीको,नाज पचायौ 

गर्नु पर्ने, लाख हजारौ 

सुतेरै काम्, काज पचायौ 

पुरानो त्यो, नाम हिमाली 

बेच्यौ खायौ, ताज पचायौ 

हिन्दु राष्ट्र, बेचन लाग्यौ 

बौद्धित्वो कै, राज पचायौ 

भाई चारा, खल्बलियो याँ 

काँचो मुर्दा, आज पचायौ 

गीत आज फेरी मेरी जून लाई

आज फेरी मेरी जून लाई, बादलुले छेकेको छ
घुम्टोभित्र सधैं ऊनलाई, जुन् ताराले देखेको छ

मैले लेख्न छाडेपनि, उन्को नाममा गीत-गजल
सौन्दर्यताको आख्यान भर्दै, दुनियाँले लेखेको छ

शिर्शिरबतास् बिन्ति मेरो, त्यो बादलु हटाई देऊ
पुर्णिमाको उजेली लाई, त्यो बादलुले चेपेको छ

ईन्द्रेणीको रंग फिका, लाग्थ्यो उन्को मुहार हेर्दा
हेर्नुस उनैको आँगनीमा, एेश्वर्या´ले टेकेको छ

आज फेरी मेरी जून लाई, बादलुले छेकेको छ
घुम्टोभित्र सधैं ऊनलाई, जुन् ताराले देखेको छ 

म आफ्नो मुलुकमा छु

नसम्झ, म बिरानो, मुलुकमा छु
आजसम्म त आफ्नो मुलुकमा छु

मेरो पहिचान्, चाहिन्न मलाई अब
अहो! सुन्दर, सानो, मुलुकमा छु

मेरा हुन सिमाना, गोर्खेले कोरेका
सगरमाथा छ् छानो, मुलुकमा छु

भमरा हुँं म, माहुरी यही बगानको
नेपाल मेरो रानो, मुलुकमा छु

तोडेर तोडिन्न, भाई-चारा नेपाली
सम्पदा छ, पूरानो, मुलुकमा छु 

गजल

यो यहि बिरानो, शहरको कथा हो
यो त्यहि पूरानो, रहरको कथा हो

बोकेर निस्कंदा, त चाहना अनेकौं
न मियो न रानो, लहरको कथा हो

लेखेर छाडेछ, पुर्पुरो´मा छैंठिले
गोला अनि गानो, जहरको कथा हो

सम्झेर ल्याउँदा, स्वदेशकी मायालु
चुहिने त्यो छानो, कहरको कथा हो

मरी लानु छैन, बिना खल्तीको कात्रो
पुगे हुन्थ्यो मानो, ठहरको कथा हो

------
ठहर-किटानी